മതവും മനുഷ്യനും

ഓരോ ഭാരതീയനും ഹൃദയത്തിൽ ചേർത്തു  വയ്ക്കാൻ തോന്നുന്ന മനോഹരമായൊരു കാഴ്ച്ചയാണ് ഇന്നൊരു പത്രവാർത്തയിലെ ചിത്രത്തിൽ കണ്ടത് .ഒരു ഹിന്ദു പണ്ഡിറ്റും മുസ്ലിം സഹോദരനും ഇന്ത്യയിലെ പരമോന്നത നീതിന്യായ കോടതിയുടെ അയോധ്യ കേസിലെ വിധി വന്നതിനു ശേഷം നമ്മൾ ഒന്നാണെന്നു പറഞ്ഞ് പരസ്പരം ആലിംഗനം ചെയ്തു നിൽക്കുന്ന ചിത്രമായിരുന്നത്. പ്രപഞ്ചമുണ്ടായതിനു ശേഷം പ്രപഞ്ചസൃഷ്ട്ടാവ് മനുഷ്യൻമാരെ    സൃഷ്ടിച്ചു.പിന്നീട് മനുഷ്യൻമാർ ജാതികളെയും മതങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചു. അതിനു ശേഷം ഈ ലോകം കാണുന്നത് മനുഷ്യന്മാർ സൃഷ്ടിച്ച മതങ്ങൾ മനുഷ്യൻമാരെ അടക്കി ഭരിക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ്. തടഞ്ഞു നിർത്താനാവാത്ത മതങ്ങളുടെയും ജാതികളുടെയും മലവെള്ളപ്പാച്ചിലിൽ മനുഷ്യരിലെ മനുഷ്യത്തവും നന്മയും എങ്ങോട്ടെന്നറിയാതെ  ഒലിച്ചു പോയിട്ട് കാലമേറെ പിന്നിട്ടു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.ഇത് പോലെയുള്ള വിധികളിലൂടെയും കൂടിച്ചേരലുകളിലൂടെയും എന്നോ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ നന്മയും മനുഷ്യത്തവും മനുഷ്യനിൽ  തിരിച്ചെത്തുമെന്നും മതങ്ങൾ മനുഷ്യരെ ഭരിക്കുന്നതൊഴിവായി മതങ്ങളെ മനുഷ്യൻമാർ നിയന്ത്രിച്ചു നിർത്തുന്ന സുവർണ്ണകാലം തിരിച്ചെത്തുമെന്നും  ഓരോ മനുഷ്യസ്നേഹിയും വിശ്വസിച്ചു പോവുകയാണ്.തിരുത്തലുകളിലൂടെയാണ് എന്നും മനുഷ്യജീവിതം മുന്നോട്ട് പോവുന്നത്.തിരിച്ചെടുക്കാനാവാത്ത നേരത്തുണ്ടാവുന്ന തിരിച്ചറിവുകൾക്ക് വിലയില്ലെന്ന സത്യം മനസ്സിലാക്കി തിരുത്താനാവാതെ പോയ ഇന്നലെകളുടെ  ഓർമ്മകളെ  വിസ്മൃതിയുടെ വിദൂരകോണിൽ  ഉപേക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് ജീവിക്കുന്ന ഇന്നുകളിൽ ആവശ്യമായ തിരുത്തലുകൾ വരുത്തിക്കൊണ്ട്  മനുഷ്യൻ അവന്റെ പ്രയാണം തുടരുമെന്ന് വിശ്വസിക്കുകയാണ്.ഞാനും നീയുമെന്ന വേർതിരിവില്ലാത്ത മതങ്ങളുടെയും ജാതികളുടെയും വേലിക്കെട്ടുകളില്ലാത്ത വിശ്വാസങ്ങളെ അവനവന്റെ സ്വകാര്യതയായി മാത്രം കണ്ടു കൊണ്ട് പരസ്പര സ്നേഹവും വിശ്വസവുമുള്ള ഒരു കാലം  തിരിച്ചെത്തുമെന്ന നാളെകളെ സ്വപ്നം കണ്ടു കൊണ്ടുള്ള ഇന്നിലെ മനുഷ്യന്റെ  നിലയ്ക്കാത്ത പ്രയാണം തുടർന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.                                       രജിൽ കെ പി

കവിത

                                                                                                        മതിലുകൾ                                        എവിടെ നോക്കിയാലും                                      അതിരുകളാകുന്ന മതിലുകൾ                            സ്നേഹബന്ധങ്ങളിലതൊരു                                വേലിയായുയരുന്നു                                            പ്രണയത്തിൻ കാഴ്ചയെ                                        കനിവിൻ വെളിച്ചത്തെ                                        മറച്ചു കൊണ്ടുയർന്നു പൊങ്ങുന്ന                      മതിൽഭിത്തികളാൽ                                            മറയ്ക്കപ്പെടുന്ന മനസ്സുകൾ                                മതിലുകളാലുയർന്നു പൊങ്ങുന്ന                      വേലികളാൽ                                                          അവനവനിലേക്കുൾവലിയുന്ന മർത്യൻ            ഉയർന്നുപൊങ്ങുന്നൊരു                                      തിരമാലയാൽ                                                      തകർന്നു വീഴുന്നൊരു                                          മതിൽഭിത്തികളിലൂടൊന്നാവുന്ന                      മനുഷ്യമനസ്സുകൾ                                                നടക്കില്ലെന്നിരിക്കിലും                                        മധുരമനോഹരകിനാവായ്                                അവശേഷിക്കുമോരോ                                        മനുജനിലുമത്                                                      തരിമ്പ് ജീവൻ                                                        അവശേഷിക്കുവോളം.                                                                                                                                                                         രജിൽ കെ പി.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

കവിത

                          മഴ                                                                                                                        ആർദ്രമായ് പെയ്തിറങ്ങി                                  ദുഃഖങ്ങളെ  അലിയിച്ചൊഴുക്കും മഴ                പ്രതീക്ഷയുടെ ഉറവയറ്റ                                        ജീവനുകൾക്കെന്നുമൊരാശ്രയം                          പതിഞ്ഞ താളത്തിലൂടഗ്രരൂപം                            പ്രാപിക്കും മഴ                                                      എന്നുമതിശയം                                                      പിടിതരില്ലെങ്കിലും                                              പ്രണയിച്ചു പോവുന്ന                                          താളബോധം                                                          ചാറ്റലായ് തെന്നലായ്                                           പേമാരിയായ്                                                      മാറുന്ന താളം                                                      ഭംഗിയാർന്നൊരാ താളത്തിലൂടൊഴുകുന്ന മനുഷ്യർ                                                                  ഇന്നലെകളും നാളെകളും                                    നോക്കാത്ത മനുഷ്യർ                                          ഇന്നിലൂടെ മാത്രമൊഴുകുന്ന മർത്യൻ                ഇന്നിലെ മർത്യൻതൻ                                        വികൃതികൾ                                                    തെറ്റിച്ച താളവുമായെത്തുന്ന മഴ                        ചിലപ്പോളത് പ്രളയമായ്                                    സർവ്വവുമൊഴുക്കുന്നു                                          ചിലപ്പോൾ  പിടിതരാത്ത                            പട്ടംപോൽ                                                            മാറി നിൽക്കുന്നത്                                                പിന്നസഹ്യമാം                                                      വരൾച്ചയായ് മാറുന്നു                                        നാളെയെ മറക്കുന്ന                                              ഇന്നിലെ മനുഷ്യർ                                                വറ്റിയ പുഴകൾ                                                    ഇടിഞ്ഞ കുന്നുകൾ                                              ഭൂമിയില്ലാതെ                                                      ജീവനസാധ്യമെന്നവനറിയുന്നു          അവനിലാതിരിച്ചറിവെത്തുന്ന                          ജീവകണികതൻ തിരിനാളം                                കെട്ടടങ്ങിയ നേരത്ത്                                        വെളിച്ചത്തെ മറച്ചുകൊണ്ടിരുൾ                        മതിലുയരുന്ന നിമിഷത്തിൽ                              തിരുത്തലുകൾക്കിടവേള നൽകാത്ത                പ്രകൃതിയുടെ                                                        വികൃതിയെന്തെന്നവനറിയുന്നു.                                                                                രജിൽ കെ പി.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

കവിത

                മനസ്സ്                                                     മനസ്സൊരു മാന്ത്രികച്ചെപ്പ്                               അതിനുള്ളിലൊരു  താമരയിൽ                         വിടർന്നയിതളുകൾ                                             അതിലൊന്നടർന്നു വീഴുമ്പോൾ                         തീരുന്ന മർത്യതാളം                                             എല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടും                                                 ഒന്നുമറിയാത്തവനെപോലെ                               ഓടിത്തളരുന്ന മർത്യൻ                                       കീഴടക്കാൻ വെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ                               മലർത്തിയടിക്കാൻ                                               ഓടുകയാണവൻ                                                   ഓടിയോടി                                                     കിതച്ചു കിതച്ചു                                                   തളർന്ന് തളർന്ന്                                                     വീഴ്ച്ചയുടെ വേദന തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ       അവൻ                                                                     അവനെതന്നെ പഠിക്കുന്നു                                   മനസ്സിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ                                     സ്നേഹത്തിന്റെ തരിമ്പ്                               കാണാമറയത്തുണ്ടെന്നറിയാതെ                     തിരിഞ്ഞോടുന്ന                                                     പാവം മാനവഹൃദയം.                                                                                       രജിൽ കെ പി                                                  

പത്മരാജന്റെ ഓർമ്മച്ചിത്രങ്ങൾ

കഥകളെ പ്രണയിക്കുന്നവർക്ക്‌ എഴുത്തിനെ സ്വപ്നമായി കൊണ്ടു  നടക്കുന്നവർക്ക്‌ പച്ചയായ ജീവിത മുഹൂർത്തങ്ങളെ സിനിമയിൽ സന്നിവേശിപ്പിച്ചു  കാണാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർക്ക്‌ എന്നെന്നും ഓർമ്മിക്കുന്ന ഒരു പിടി നല്ല  സിനിമകൾ സമ്മാനിച്ച മലയാളത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല എഴുത്തുകാരനും തിരക്കഥാകൃത്തും സംവിധായകനുമായി സിനിമ പ്രേമികളുടെ മനസ്സിൽ ജീവിക്കുന്ന പപ്പേട്ടൻ.തൂവാനതുമ്പികൾ,അപരൻ, അരപ്പട്ട കെട്ടിയ ഗ്രാമം, ഇന്നലെ തുടങ്ങി  മലയാളികളുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ ചെപ്പിൽ ചുമർ ചിത്രങ്ങൾ പോലെ എന്നെന്നും നിലനിൽക്കുന്ന എത്രയെത്ര മനോഹരങ്ങളായ സിനിമകൾ. വ്യത്യസ്തകളായിരുന്നു എന്നും പത്മരാജൻ സിനിമകളുടെ മുഖമുദ്ര. വ്യത്യസ്തങ്ങളായ പ്രമേയങ്ങളിലൂടെയും വൈവിധ്യമാർന്ന കഥാപാത്ര സൃഷ്ടികളിലൂടെയുമാണ് പത്മരാജൻ എന്ന സംവിധായകൻ മലയാള സിനിമ പ്രേമികളുടെ ഹൃദയത്തിനുള്ളറകളിലേക്ക് മെല്ലെ  നടന്നു കയറിയത്.മലയാളത്തെ പ്രണയിക്കുന്നവരുടെ മനസ്സിൽ ജീവിക്കുന്ന എന്നും  പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ സ്വന്തം പപ്പേട്ടൻ ആയ
പത്മരാജൻ.എഴുത്തിന്റെ ലഹരി സിരകളിൽ നിറച്ച എഴുത്തിന്റെ ഭംഗി നില നിർത്തിക്കൊണ്ട് സിനിമകളിൽ കഥപാത്രങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ച മലയാള സിനിമ കണ്ടിട്ടുള്ള മികച്ച കഥാകാരൻ കൂടി ആയ ഓരോ മലയാളിയുടെയും ഹൃദയത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന മലയാളികളുടെ സ്വന്തം പപ്പേട്ടൻ.                                                                                രജിൽ കെ പി                  

പ്രകൃതിയും വികസനവും

വികസനം എന്നത് ജീവൻ ഇല്ലാതാക്കി കൊണ്ടാവരുത്. ഇന്ന് ലോകത്തു തന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വായു മലിനീകരണം  ഉളള ഒരു സംസ്ഥാനമാണ് ഡൽഹി. എല്ലാം കൈപ്പിടിയിൽ  എന്നഹങ്കരിച്ചിരുന്ന മനുഷ്യൻമാർ ശുദ്ധവായു പോലും കിട്ടാതെ മുഖം മറച്ചു കൊണ്ടു  ഡൽഹിയിലെ തെരുവോരങ്ങളിൽ നടക്കുന്നത്  ഇന്ന് നിത്യ കാഴ്ച്ച ആയി മാറിയിരിക്കുന്നു. കുറച്ചു നാളുകൾക്കു മുൻപ്  ടെലിവിഷനിൽ കണ്ടൊരു വാർത്ത നമ്മുടെ കൊച്ചിയിൽ പുക കാരണം ആളുകൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായി എന്നതാണ്.  നമ്മുടെയൊക്കെ പരിസ്ഥിതിയെയും ജീവനെയും ഇല്ലാതാക്കികൊണ്ടുള്ള വികസനം ഇനി നമുക്ക് വേണോ എന്ന കാര്യം ഓരോരുത്തരും ആലോചിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഇങ്ങെനെ പോയാൽ ഇന്ന്  കുടിവെള്ളം പണം  കൊടുത്തു വാങ്ങുന്ന നമ്മൾ നാളെ ശുദ്ധ വായു കൂടി അത് പോലെ  വാങ്ങേണ്ടി വരും. താൽക്കാലിക  സുഖത്തിനു വേണ്ടി പരിസ്ഥിതിയുടെ സ്വാഭാവികതയെ നശിപ്പിക്കുന്ന ഇന്നത്തെ മനുഷ്യർ ഇല്ലാതാക്കി കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഇനി വരുന്നൊരു തലമുറയുടെ ജീവിതംകൂടിയാണ്.  ഇതിനെതിരെ നമ്മൾ ഒറ്റകെട്ടായി പ്രതികരിച്ചില്ലെങ്കിൽ  എല്ലാം കൈപ്പിടിയിൽ ആണെന്നഹങ്കരിച്ചു നടക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യനും ഇനി ഇവിടെ ബാക്കിയുണ്ടാവില്ല. അവശേഷിക്കില്ല ജീവന്‍റെ ഒരു കണിക പോലും.നമ്മൾ ഓരോരുത്തരും ഒരു പാട് കേട്ടിട്ടുള്ള ഒരു കവിതയിലെ  "ഇനി വരുന്നൊരു തലമുറയ്ക്ക് ഇവിടെ വാസം സാധ്യമോ"എന്ന വരികൾ പ്രസക്തമാവുന്നത് ഇവിടെയാണ്.  മാറ്റം അവനവനിൽ നിന്നാരംഭിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ ഫലം നമുക്ക് സങ്കൽപിക്കാൻ പോലും ആവാത്തത്ര വിനാശകരമായിരിക്കും.        രജിൽ കെ പി

കവിത

                        കാറ്റ്                                                                                                                                എവിടെയോ പെയ്തിറങ്ങിയൊരു
മഴയിലുടെന്നിലേക്കൊഴുകി
വരുന്നൊരു
കാറ്റ്
മന്ദമാരുതനായ് വന്നെന്നെ
തഴുകിയുറക്കി
എന്റെ
ദുഃഖങ്ങളെ
കാണാമറയത്തെത്തിച്ചത്
എവിടെ നിന്നോ വരുന്നൊരു
പാട്ടിന്റെ
സുഗന്ധമെന്നിൽ
നിറയുന്നു
എവിടെ നിന്നെന്നറിയാത്തൊരു
കൊലുസിന്റെ
കിലുക്കമെന്റെ കാതുകളിൽ
മുഴങ്ങുന്നു
അടിച്ചമർത്തിയ
കരച്ചിലൊരു
നെടുവീർപ്പായ്
എന്നിലുയരുന്നു.                                                                                                  രജിൽ കെ പി 

കവിത

          ഉയിര്

അമ്മതൻ ബന്ധനനൂലിൽ
നിന്നൂർന്നിറങ്ങി
ധരണിതൻ
മടിയിലേക്കിറങ്ങുന്നനേരം
ആരംഭിക്കുന്നൊരുയിര്
ജീവകണികതൻ  ചെപ്പിനെ
താങ്ങിനിർത്തുമാമുയിര്
ഉയർന്നു പൊങ്ങുന്നൊരു
തിരമാല പോലുയരുന്ന
മൃത്യുപ്രവാഹത്തെ
ഉരുക്കുഭിത്തിയാൽ
പിടിച്ചു നിർത്തുന്നോരുയിര്
കാലപ്രവാഹത്തിൻ
നീരൊഴുക്കിൽ
തകർന്നു വീഴുന്ന
ഉയിർഭിത്തികൾ
അടർന്നു വീഴുന്ന   
മൺകൂമ്പാരങ്ങൾക്കിടയിൽ
ആരെന്നറിയാത്ത     
കൈയാൽ കിടത്തിയ         
ഉയിരറ്റ  ശരീരങ്ങൾ         
നിദ്രതൻ ഇടവഴിയിൽ
ഇരുളറകളിൽ
അലർച്ചകളായുയരുന്ന
അശരീരികൾ

ഒടുവിലാരോ
തിരികൊളുത്തിയ അഗ്നിയായ്
പൊതിയും നേരം
തിരിഞ്ഞോടാനിടനൽകാതെ
പടർന്നുയരുന്ന
അഗ്നിയാൽ
വെന്തു വെണ്ണീറാവുന്ന
ഉയിരറ്റ ദേഹങ്ങൾ

ചെറിയവനെ തിന്നുന്ന വലിയവർ
വലിയവനെ തിന്നുന്ന പ്രകൃതിയും
ഒടുവിലാ പ്രകൃതിതൻ കോപാഗ്നിയിൽ
എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന നേരമവൻ
തിരിച്ചറിയുന്നു
വേർതിരിവില്ലാത്ത
നീക്കിയിരിപ്പില്ലാത്ത   
അറ്റമില്ലാത്ത
പ്രകൃതിയുടെ വികൃതികൾ.

 രജിൽ കെ പി