കവിത

          ഉയിര്

അമ്മതൻ ബന്ധനനൂലിൽ
നിന്നൂർന്നിറങ്ങി
ധരണിതൻ
മടിയിലേക്കിറങ്ങുന്നനേരം
ആരംഭിക്കുന്നൊരുയിര്
ജീവകണികതൻ  ചെപ്പിനെ
താങ്ങിനിർത്തുമാമുയിര്
ഉയർന്നു പൊങ്ങുന്നൊരു
തിരമാല പോലുയരുന്ന
മൃത്യുപ്രവാഹത്തെ
ഉരുക്കുഭിത്തിയാൽ
പിടിച്ചു നിർത്തുന്നോരുയിര്
കാലപ്രവാഹത്തിൻ
നീരൊഴുക്കിൽ
തകർന്നു വീഴുന്ന
ഉയിർഭിത്തികൾ
അടർന്നു വീഴുന്ന   
മൺകൂമ്പാരങ്ങൾക്കിടയിൽ
ആരെന്നറിയാത്ത     
കൈയാൽ കിടത്തിയ         
ഉയിരറ്റ  ശരീരങ്ങൾ         
നിദ്രതൻ ഇടവഴിയിൽ
ഇരുളറകളിൽ
അലർച്ചകളായുയരുന്ന
അശരീരികൾ

ഒടുവിലാരോ
തിരികൊളുത്തിയ അഗ്നിയായ്
പൊതിയും നേരം
തിരിഞ്ഞോടാനിടനൽകാതെ
പടർന്നുയരുന്ന
അഗ്നിയാൽ
വെന്തു വെണ്ണീറാവുന്ന
ഉയിരറ്റ ദേഹങ്ങൾ

ചെറിയവനെ തിന്നുന്ന വലിയവർ
വലിയവനെ തിന്നുന്ന പ്രകൃതിയും
ഒടുവിലാ പ്രകൃതിതൻ കോപാഗ്നിയിൽ
എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന നേരമവൻ
തിരിച്ചറിയുന്നു
വേർതിരിവില്ലാത്ത
നീക്കിയിരിപ്പില്ലാത്ത   
അറ്റമില്ലാത്ത
പ്രകൃതിയുടെ വികൃതികൾ.

 രജിൽ കെ പി